Z cyklu:Objawienia fatimskie

Naczelne wołanie Maryi w Fatimie: Odmawiajcie codziennie różaniec i propagujcie nabożeństwo 5 pierwszych sobót miesiąca!

Wielkie  objawienia  fatimskie zakończyły się 13X 1917r. wielkim "Cudem słońca".   Potem w krótkim czasie do nieba poszli Franciszek i Hiacynta.    Łucja żyła bardzo długo i  zmarła dopiero 13 II 2005r. Przez całe swoje długie życie pamiętała o różańcu i 5 pierwszych sobotach miesiąca. Cytujemy słowa jakie skierowała do swojej matki w tej sprawie.

"Módlcie się! Gdyż tylko przez modlitwę  możecie

oddalić szatana i wszelkie zło, które pochodzi od

niego"…

Miriana: Gdy [Maryja] mówi o niewierzących zawsze jest smutna .Powiedziała mi, ze niewierzącymi są również ci, którzy chodzą do kościoła z przyzwyczajenia.

Matka Boża mówiła mi też o Mszy św. Tak wielu pielgrzymów, którzy tutaj przybywają na wzgórze żeby się modlić, po powrocie do domu nie chodzi do kościoła lub chodzą tylko przez jakiś czas,  usprawiedliwiając się tym, że ich ksiądz nie jest dobry, że  nie czyni niczego dobrego. Takie wymówki nie są usprawiedliwieniem dla Matki Bożej.

Ona zawsze powtarza, że kiedy jakiś ksiądz jest przy ołtarzu nie jest człowiekiem ale Jezusem, a my musimy słuchać czego Jezus chce od  nas. Biorąc pod uwagę 10 tajemnic Maryja bardzo martwi się o niewierzących. Ale ci, którzy uważają Boga za swego Ojca nie muszą się o nic martwic i mogą być pewni, ze Ojciec ich nie skrzywdzi. Najważniejszą rzeczą jest modlić się- modlić się w rodzinie; modlić się za młodych, którzy nie wierzą i nie chodzą do kościoła. Ważne jest by młodzież, dzieci modliły się wraz z  rodzicami.

Modlitwa to piękna rzecz, ale post to mały krzyż, który ofiarowujemy Bogu…

Maryja: Pomóżcie Mu (Jezusowi) waszymi modlitwami zasiewać pokój i miłość w innych, że jest to konieczne w tych czasach walki z szatanem. Powtarzam:

---------------

Maryjo,  po co mnie tu wezwałaś?

Z doświadczeń ojca dr Johna  Babtisty  Boshobory-diecezjalnego koordynatora  Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej w diecezji Mbarara,w Ugandzie. Jeździ  z posługą  po całym świecie. Pojechał do Medziugorja nie z przekonania. Kiedy tam się znalazł, pytał siebie: Zaczął się modlić: Mamo , dlaczego mnie tu wezwałaś?, Zdrowaś Maryjo  łaski pełna, Pan z Tobą”.

Kiedy zaczął  się tak modlić.. po prostu przysnął. Wtedy  poproszono go, aby pobłogosławił ludzi ,którzy byli na spotkaniu z osobą, która rozmawia z Maryją. Tak pisze:      "Z pośród tysięcy ludzi zawołano akurat mnie, abym przyszedł i pobłogosławił zebranych. Rozpocząłem błogosławieństwo..... Ludzie zaczęli padać.... Kiedy rozpoczęliśmy drogę krzyżową, kalecy byli uzdrawiani, inni doznawali różnych uzdrowień i naprawdę wiele się zdarzyło.   I widziałem wiele cudów, wiele…nawet nikogo nie dotknąłem..  Twoja wiara cię zbawi… wiara w Jezusa Chrystusa.

Siostra zakonna Maria od Krzyża i jej spotkania ze zmarłą  siostrą z jej zgromadzenia-Zofią

Książka „Rękopis z czyśćca”, zawiera ciekawe pouczenia o życiu pozagrobowym - o czyśćcu. Opiera się na świadectwach pewnych i zgodnych, na faktach należycie sprawdzonych, z których wynika co następuje: oto pewna zakonnica z klasztoru w Valogne s. Maria od Krzyża, zmarła w Cherbourgu 11 maja 1917 roku, usłyszała nagle w pobliżu siebie w listopadzie 1873 roku przeciągłe jęki... (...). Wreszcie w niedzielę 15 lutego 1874 roku dał się słyszeć głos: "nie bój się! Jestem siostrą Marią Gabrielą".

Dusza pokutująca oświadczyła swojej dawnej towarzyszce, że będzie ją wielokrotnie odwiedzała, by jej dopomóc w uświęcaniu się. Plan Boży przewidywał, że s. Maria od Krzyża, przez świętość swego życia powinna była ulżyć i ostatecznie wyzwolić s. Marię Gabrielę. W ten sposób przez kilkanaście lat trwały miedzy duszami sióstr tajemnicze dialogi, które s. Maria spisywała własnoręcznie od 1874 do 1890 roku.

Siostra Zofia : O! gdybyś znała moje cierpienia! Proszę Cię, abyś się za mnie modliła.  Niezmiernie cierpię wszędzie. Niestety! Nikt sobie nie wyobraża, czym jest czyściec!  Trzeba mieć dobroć i litość względem dusz. Po Mszy św. najlepszą modlitwą jest Droga Krzyżowa.

W niebie jest tak pięknie! Jest wielka odległość między czyśćcem a niebem.  Czasami dochodzi do nas jakby echo radości błogosławionych w niebie, lecz jest to niemal karą, bo wywołuje w nas ogromne pragnienie widzenia dobrego Boga! W niebie jest sama światłość - w czyśćcu - głębokie ciemności. Źródło nr5

----------------------------

2012  Od wielu lat cierpiałam na bóle prawego kolana, połączone z niemożnością chodzenia. Po wypadku z powodu zerwania ścięgna i łękotki byłam operowana. Potem wielokrotnie byłam w sanatorium, rehabilitowałam tę nogę. We wrześniu wróciłam do domu po podwójnej kuracji w Kołobrzegu i w Szczawnicy.

Bóle nie ustąpiły, nawet się nasilały, nie spałam całymi nocami. Na Mszy św. o uzdrowienie byłam po raz pierwszy w pierwszą środę września 2005 r. i od tego dnia nie doświadczyłam już bólu kolana. Muszę jednak zaznaczyć, że nie odczuwałam tu nic specjalnego, żadnych nadzwyczajnych uczuć gorąca czy mrowienia, czy jakiegoś bólu. Pierwszą oznaką uzdrowienia było to, że pierwszą noc po tej Mszy przespałam – przedtem było to niemożliwe.

Czytanie horrorów wciąga jak magnes- naprawdę

można się od tego uzależnić !!!

Wydawałoby się, że przecież to zwykła książka- a jednak konsekwencje czytania horrorów (i oglądania filmów) mogą być bardzo poważne. Swego czasu bardzo lubiłam to czytać. Razem z moją siostrą i koleżanką wręcz wymieniałyśmy się wcześniej wypożyczonymi horrorami. Szczególnie lubiłyśmy książki angielskiego mistrza horroru- Grahama Mastertona. Czytanie horrorów wciąga jak magnes- naprawdę można się od tego uzależnić. Zaczęłam ich czytać coraz więcej i więcej. Siostrze i koleżance nic się nie działo, natomiast u mnie zaczęły dziać się dziwne rzeczy. W nocy ciągle we śnie wydawało mi się, że jestem w jakimś głośnym i meczącym miejscu- jak na stadionie, albo zatłoczonym dworcu- budziłam się po prostu zmęczona.

Później zaczęły męczyć sny jak na jawie- wyglądało to tak- przebudziłam się w nocy, nagle czuję, że coś się do mnie zbliża, próbuję krzyczeć żeby kogoś obudzić, ale nie mogę się ruszać, a to coś jest coraz bliżej- naraz się budzę, i myślę sobie- dzięki Bogu, to był tylko sen, jednak naraz uświadamiam sobie, że nadal śnie, bo zaczynam widzieć dziwne rzeczy w moim pokoju, znów próbuje krzyczeć… i wreszcie otwarłam oczy- przebudziłam się… ale czy aby na pewno nie śpię? I chyba znowuż coś się zbliża..

Ogólnie sporo zaczęło być takich nocy. Czasem po przebudzeniu znów widziałam dziwną rzecz (np. jakieś dzwonki za oknem, albo prześcieradło jakby w powietrzu- ogólnie coś, co może być tylko we śnie) czyli poznałam, że nadal śnie- i już zaczęłam się śmiertelnie bać, że skoro śnie, to zaraz może przyjść coś strasznego … Były już takie momenty, że wieczorem bałam się zasypiać… przecież to mógł być nawet krok od opętania- zwykłe czytanie, bądź oglądanie horrorów. Nawet kapłan, z którym wtedy rozmawiałam, a który znał mnie wcześniej, stwierdził, że mam jakieś niespokojne i nerwowe spojrzenie, zresztą ja sama poznałam po sobie, że zaczęłam mieć jakieś głupkowate odzywki, zaczęłam myśleć dziecinnie.

Łaską Pana postanowiłam w końcu odsunąć to od siebie. Przyznam się, że do tej pory jeszcze tak bardzo mnie kusi, aby obejrzeć jakiś horror. Swego czasu pozwoliłam sobie na jego obejrzenie, jednak najpierw chciałam zapytać Boga, prosząc o Jego słowo dla mnie z ewangelii- i oto otwarłam na fragmencie, gdzie Jezus mówi do uzdrowionego, aby nie grzeszył więcej, by mu się coś gorszego nie przytrafiło. I oto- skoro Pan łaską swoją dał mi światło i siłę, aby w porę zaprzestać tego nałogu czytania horrorów- jeśli ja ponownie zaczęłabym się w tym pogrążać, to czyż szatan nie uderzyłby wtedy ze zdwojoną siłą? Jest wiele jest dobrych innych książek.

Czytanie, czy oglądanie horrorów tak naprawdę niewiele się różni od wywoływania duchów, noszenia amuletów, korzystania z wróżek itp., bo i w tym i w tym przypadku uchyla się furtkę duszy dla złego ducha. Wystarczy, że lekko uchylisz okno- a przeciąg zawsze wpadnie. Źródło nr6

Przymuszony podczas egzorcyzmowania, szatan wyznał, że jego największym  SUKCESEM jest to ,że "W KAŻDYM DOMU W POLSCE JEST TELEWIZOR. NA PLEBANII  I ZA KLAUZURĄ również”.

-------------

Pomocne słowo z Pisma Świętego:

"W końcu bądźcie mocni w Panu...abyście mogli się

ostać wobec podstępnych zakusów diabła" (Wf.6,10-17)

Odrywali i cięli mosiężne krzyże. Odpowiedzą przed sądem.

Fot. KSP

Policjanci z Komendy w Starych Babicach zatrzymali dwóch mężczyzn, którzy kradli i cięli na drobne elementy mosiężne krzyże z okolicznych cmentarzy. W trakcie wykonywanych czynności funkcjonariusze zabezpieczyli krzyże i inne elementy mosiężne, które wcześniej zostały skradzione z okolicznych cmentarzy, oprócz tego połamane żeliwne włazy do studzienek.

Pismo Święte nie pozostawia wątpliwości co do istnienia aniołów, posłańców Bożych, którzy uczestniczą w dziejach zbawienia człowieka. Te czysto duchowe istoty pośredniczą między Bogiem a ludźmi. Nauka o nich jest oparta przede wszystkim na dwóch fragmentach Biblii. W psalmie 91 czytamy:

Nie zauważyli Biblii

Ojciec Andrzej opowiada jak Anioł Stróż pomógł mu przewieźć w samochodzie Biblie do Rumunii w czasach reżimu komunistycznego.

Przede mną na granicy celnej stało już sześć samochodów. Celnicy robili bardzo szczegółową kontrolę. Rewizja każdego samochodu trwała przeszło pół godziny. Zacząłem modlić się: „Panie, wiem, że mój spryt nie wystarczy, aby przejść przez tę przeprawę celną. Proszę Cię, Panie, uczyń cud. Wyjmę kilka Biblii i położę je na wierzchu. W ten sposób będę miał pewność, że nie zależę od siebie, lecz od Ciebie, Panie. Czekając na swoją kontrolę brat Andrzej wyjął kilka Biblii z różnych schowków samochodu i położył je na siedzeniu obok siebie. Wreszcie podjechał na punkt kontrolny. Celnik popatrzył na jego dokumenty, na jego twarz, zwrócił mu je i dał ręką znać, aby jechał. „Moja kontrola trwała 30 sekund. Pan przyszedł mi z pomocą przez swoich Aniołów. Prośmy i my w razie niebezpieczeństwa:

---------------

Niebo odpowiedziało natychmiast!

Wracałam do domu z Poznania, autobusem. Padał ulewny deszcz. Wycieraczki zamontowane na szybie autobusu nie nadążały ze zbieraniem napływających strug deszczu.Modliłam się o szczęśliwe dotarcie do domu, jak również o bezpieczeństwo dla wszystkich kierowców i pasażerów, którzy znajdowali się w drodze.Byłam bez parasolki, bez płaszcza przeciwdeszczowego. zastanawiałam się co robić.Otrzymałam wewnętrzne oświecenie: Módl się ! Kontynuowałam modlitwę myślną. Z pewnym opóźnieniem dotarliśmy do mojej wioski. Wysiadłam. Lało jak z cebra.

------------

Celebrans wypowiedział słowa Konsekracji. Był on człowiekiem normalnego wzrostu, ale nagle zaczął rosnąć, napełniając się światłem, nadzwyczajnym światłem koloru pomiędzy bielą i złotem, które go ogarnęło i stało się bardzo silne wokół głowy. Z tego powodu nie mogłam dostrzec rysów. Kiedy podniósł Hostię zobaczyłam Jego ręce. Na wierzchu dłoni miał jakieś znaki, z których emanowało dużo światła. To był Jezus! To On otaczał Sobą celebransa, otaczał z miłością jego ręce. W tym momencie Hostia zaczęła rosnąć i stała się wielka. Ukazała się cudowna twarz Jezusa patrzącego na swój lud. Instynktownie chciałam pochylić głowę i Matka Boża powiedziała:

"Nie patrz w dół. Patrz w górę i kontempluj Go. Wymień z Nim spojrzenia i powtórz modlitwę z Fatimy: Boże, wierzę w Ciebie, wielbię Ciebie, ufam Tobie i kocham Ciebie. Proszę, przebacz tym, którzy nie wierzą, nie uwielbiają, nie ufają i nie kochają Ciebie. ...Przebaczenie i Miłosierdzie... A teraz powiedz Mu, jak bardzo Go kochasz i złóż hołd Królowi Królów."

Wypowiedziałam te słowa i wydawało się, jakbym była jedyną, na którą On patrzył z ogromnej Hostii. Ale poznałam, że w taki sposób z pełnią miłości spogląda na każdą osobę. Pochyliłam głowę czołem dotykając ziemi, jak to czynili wszyscy aniołowie i błogosławieni z nieba. Przez ułamek sekundy dziwiłam się, jak Jezus przybrał ciało celebransa i jednocześnie był w środku Hostii. Kiedy celebrans położył Hostię, wrócił do normalnych rozmiarów. Łzy płynęły z moich oczu; nie mogłam wyjść z podziwu.

Za chwilę Arcybiskup wypowiedział słowa Konsekracji nad winem, i gdy słowa były wymawiane, ukazało się światło z nieba w tle. Ściany i sufit kościoła zniknęły. Wszędzie była ciemność poza błyszczącym światłem z ołtarza. Nagle zobaczyłam zawieszonego w powietrzu Ukrzyżowanego Jezusa. Widziałam Go od głowy do dolnej części piersi. Belka krzyża była podtrzymywana przez jakieś duże, silne ręce. Ze środka tego jasnego światła wyszło małe światełko podobne do lśniącego małego gołębia, który przefrunął szybko nad kościołem. Spoczął na lewym ramieniu Arcybiskupa, który dalej ukazywał się jako Jezus.

Mogłam rozpoznać Jego długie włosy, jaśniejące rany i ogromne ciało, ale nie mogłam dostrzec twarzy. W górze był Ukrzyżowany Jezus, z głową opartą na prawym ramieniu. Mogłam kontemplować Jego twarz, zbite ramiona i poszarpane ciało. Po prawej stronie klatki piersiowej miał ranę, z której tryskała krew w kierunku lewej strony, a na prawo coś, co wyglądało jak woda, ale było bardzo błyszczące. Wyglądało to bardziej jak strumienie światła wychodzące w kierunku wierzących i poruszające się w prawo i w lewo. Byłam zdumiona ilością Krwi, która spływała do kielicha. Myślałam, że się przeleje i zabarwi cały ołtarz, ale ani jedna kropla się nie rozlała. W tym momencie Maryja powiedziała:

"To jest cud nad cudami. Powiedziałam ci przedtem, że Bóg nie jest ograniczony ani czasem ani przestrzenią. W chwili Konsekracji, całe zgromadzenie jest zabierane do stóp Kalwarii w chwili krzyżowania Jezusa."

Czy ktokolwiek może to sobie wyobrazić? Moje oczy tego nie mogą dostrzec, ale my wszyscy jesteśmy tam w momencie, gdy krzyżują Jezusa. A On prosi Ojca o przebaczenie nie tylko dla tych, którzy Go zabili, ale także o przebaczenie wszystkich naszych grzechów: "Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią."

Od tego dnia nie dbam o to, że świat sądzi iż jestem szalona, ale proszę każdego, żeby uklęknął i próbował żyć z całego serca, z całą wrażliwością, na którą go stać, przywilejem, który daje nam Bóg.

---------------

“Nawet nie wiedziałem, że dla kogoś coś znaczę!” i “nie

wiedziałem, że inni mnie tak lubią”

Pewnego dnia nauczycielka poprosiła swoich uczniów, by wypisali na kartce imiona wszystkich kolegów z klasy, zostawiając przy tym trochę miejsca obok nich. Potem powiedziała do uczniów, by się zastanowili nad najmilszą rzeczą, którą mogliby powiedzieć o każdym ze swoich kolegów i napisali to obok ich imion.Trwało to całą godzinę, zanim wszyscy skończyli, i przed opuszczeniem klasy oddali swoje kartki nauczycielce. W weekend nauczycielka napisała każde nazwisko na kartce i obok niego listę miłych rzeczy przypisanych mu przez kolegów.

W poniedziałek każdemu z uczniów oddała jego lub jej listę. Już po krótkiej chwili wszyscy się uśmiechali. “Rzeczywiście?”, było słychać szepty.

“Nawet nie wiedziałem, że dla kogoś coś znaczę!” i “nie wiedziałem, że inni mnie tak lubią”, brzmiały komentarze.

Nikt potem nie wspominał już o tych listach. Nauczycielka nie wiedziała, czy uczniowie dyskutowali o nich ze sobą lub z rodzicami, ale to nie było istotne. Ćwiczenie wypełniło swoje zadanie. Uczniowie byli zadowoleni z siebie i z innych. Kilka lat później jeden z uczniów zmarł i nauczycielka poszła na jego pogrzeb. Kościół był pełen przyjaciół. Jeden po drugim z tych, którzy kochali lub znali młodego człowieka, przechodzili obok trumny i oddawali ostatnią cześć.

Nauczycielka podeszła jako ostatnia i modliła się przy trumnie. Kiedy tam stała, ktoś z niosących trumnę powiedział do niej: “Czy była pani nauczycielką matematyki Marka?” Skinęła: “Tak”. Ten powiedział: “Marek bardzo często mówił o pani.”

Po pogrzebie większość szkolnych kolegów Marka zebrało się razem. Byli tam również jego rodzice i wyraźnie czekali na to, by porozmawiać z nauczycielką.

“Chcemy pani coś pokazać”, powiedział ojciec i wyciągnął portfel z kieszeni. “Znaleziono to, kiedy zginął Marek. Sądziliśmy,że pani to rozpozna”. Wyjął z portfela zniszczoną kartkę,która najwyraźniej sklejona, była wielokrotnie składana i rozkładana. Nauczycielka wiedziała, nie patrząc, że była to ta kartka, na której były miłe rzeczy, jakie koledzy napisali o Marku. Chcieliśmy pani bardzo podziękować za to, że pani to zrobiła”, powiedziała matka Marka. ” Jak pani widzi, Marek bardzo to cenił”.

Wszyscy dawni uczniowie zebrali się wokół nauczycielki. Charlie uśmiechnął się i powiedział: ” ja też mam jeszcze moją listę. Jest w górnej szufladzie mojego biurka”.

“Jest w moim dzienniku”. Potem Irena , inna uczennica, sięgnęła to swojego terminarza i pokazała wszystkim swoją porwaną i postrzępioną listę. “Zawsze noszę ją przy sobie”, powiedziała Irenie, i dodała: “Sądzę, że wszyscy zachowaliśmy nasze listy.” Nauczycielka była tak wzruszona, że musiała usiąść i zaczęła płakać. Płakała nad Markiem i nad wszystkimi kolegami, którzy go nigdy już nie zobaczą. Żyjąc z bliźnimi, często zapominamy, że każde życie kiedyś się kończy i, że nie wiemy, kiedy ten dzień nadejdzie.

Dlatego należy mówić ludziom, których się kocha, że są szczególni i ważni. Powiedz im to, zanim będzie za późno. Możesz to zrobić wysyłając im tę wiadomość. Jeśli tego nie uczynisz, stracisz cudowną okazję do zrobienia czegoś miłego i pięknego. Czytasz tę wiadomość, dlatego, że ktoś się o ciebie troszczy i to znaczy, że jest przynajmniej jeden człowiek, dla którego coś znaczysz.

Moja modlitwa